Kultura dhe nacionalizmi

Abstrakti

Gjithnjë m ka ndodhur te gjendem ngushtë, sa herë ka rënë fjala, për t'i dhënë një përgjigje të kënaqshme pyetjes, se ne ç’raport qëndron identiteti kulturor me nacionalizmin. Pyelje kjo, që më ka gjelur vazhdimisht në befasi, sidomos duke biseduar me veten. Identiteti ynë bashkëformësohet nepërmjet shtresëzimeve të shumta dhe rrathëve që priten me njëri-tjetrin. Familja jonë, rrethi i shokëve, shtëpia në lë cilën jetojmë, bashkësia apo rrethi ynë, duke përfshirë këtu dhe pejsazhin natyror, profesioni, organizata në lë cilën jemi aktive, grupi krahinor, dialekti që përdorim, kombi, shteti, qyletarë të të cilit jemi, por gjithashtu edhe rrethi më i gjërë civilizues, ku ne ndjehemi pjestar nëpënnjet rrënjëve të lashta dhe historisë sonë, dhe në fund të fundit gjithashtu edhe 'qytetaria'’ jonë tokësore. Siç shihct, këto dhe shumë faktorë të tjerë që bëhen përcaklues të identitetit tonë, mund të ndahen në dy
kategori të mëdha në raport me vullnetin tonë për të ndikuar mbi to: në ato mbi të cilat mund të bëhemi protogonistë dhe në të tjera ndaj të cilave ndjehemi thjesht dëshmitar. Shpesh kërkime të tilla nisin e të çojnë drejt shtigjesh të errëta të tipit
elimologjik, antropologjik, etnologjik etj, duke të larguar nga një përmasë sinkronike e gjendjes së problemit, do të thotë duke të shtyrë me domosdo drejt përdorimit të lentes. Por duke besuar fillimisht te thënia e famshme e  Gëtes se çdo sjellje e jona është shprehje e kulturës sonë dhe se nacionalizmi kulturor shpall publikisht se një individ lidhjet më të thclla nie kombin
i trashëgon dhe nuk i zgjedh, atëhere më duhet që ta shikoj çështjen jashtë ”laboratori”, domethënë si një objekt brënda meje.