I lumtur në jetë, i lumtur në vdekje

Abstrakti

Në verën e vitit 1939, në Tiranë u hap fjala se Mati Logoreci ishte sëmurtnr rëndë. Vajta për t'e parë mikun e vjetër dhe e gjeta shtrire ne shtratin prej të cilit mik u ngrijt më, por me mëndje të kthjellët dhe fjalët dhe idetë po ashtu. Nuk e zgjati shumë muhabetin mbi sëmundjen e tij e vuajtjet e mija dhe erdhi në atë që kishte pasur merak e i kishte dedikuar gjithë jetën e tij të gjatë: gjuhën shqipe. Më pyeti në se e dija seç i zhduk popujt dhe iu përgjegja menjëherë: luftrat e shumta, zija dhe sëmundjet epidemike të tmerrshme si lija, kolera etjera. Tundi kryet me energji e më tha: "Ilirët dhe Thrakët u zhduken vetëm se nuk kultivuan gjuhën e tyre, e lanë mbas dore, e përlbuznë, e harruan dhe u asimilnan prej Sllavëve e tjerë popuj dashuronjës të gjuhëve të tyre".