Vizioni arsimor i Medresesë së Nâltë të Tiranës

Abstrakti

Pas shpalljes së pavarësisë, Shqipëria po përballej me kriza institucionale kombëtare dhe organizimi institucional i arsimit ishte një prej tyre. Elita intelektuale myslimane shqiptare nuk shihte rrugë tjetër veç arsimit si të vetmen shpresë për Shqipërinë për të përballuar sfidat e saj dhe për të ecur përpara. Trajnimi i arsimtarëve të rinj në frymën fetare dhe kombëtare ishte i vetmi ilaç për njerëzit.

Kështu, në Kongresin e Parë Mysliman u mor vendimi për hapjen e “Medresesë së Lartë” në Tiranë, por me vendim të Kongresit të Tretë Mysliman, në vitin 1929, për shkak të mbylljes së medreseve të rretheve, emri ndryshoi në Medresenë e Përgjithshme. Në një kohë shumë të shkurtër kjo shkollë fitoi një emër shumë të rëndësishëm në arsimin e popullit. Edukimi fetar islam dhe vlerat universale të përcaktuara nga feja dhe shkencat pozitiviste siguruan trajnimin e duhur për profesionistët e ardhshëm që së shpejti do të punësoheshin në pozitat më të rëndësishme arsimore, akademike, politike. Besimet fetare që mësoheshin këtu u konsideruan si një pengesë për sistemin komunist, i cili filloi të ndërhynte në kurrikulat e medresesë dhe përfundimisht e mbylli atë.

Medreseja përbëhej nga tre cikle. I pari përbëhej nga 3 vjet, i dyti 5 vjet dhe cikli më i lartë 4 vjet. Kjo shkollë jo vetëm që dha një kontribut në edukimin dhe promovimin e vlerave fetare, por, duke zbuluar korpusin e pasur filozofik, shkencor e artistik të qytetërimit islam, si dhe duke analizuar e vlerësuar zhvillimet e kohëve moderne, arriti të zbusë krizën intelektuale tek muslimanët. Falë kësaj shkolle u sigurua një lëvizje e përbashkët fetare, ku bëhej e mundur dialogu brenda dhe jashtë rrethit mysliman.